Op 25 mei 1961 kondigde de Amerikaanse president John F. Kennedy aan dat zijn land zichzelf moest verplichten om binnen de tien jaar een mens op de maan te krijgen. Een ambitieus en bijna ridicuul project dat vooral bedoeld was om de suprematie ten opzichte van de communisten aan de hele wereld te tonen.
Alle dagen vóór 21 juli 1969 was Neil Armstrong een gewone astronaut. Amerika werd in die periode niet beter geacht op het vlak van ruimtetechnologie dan de Sovjet-Unie. Op 21 juli 1969 nam Armstrong one giant leap for mankind. De Russen waren afgetroefd en de koude oorlog om de ruimte was gewonnen. Eén natie schaarde zich achter één missie en bespaarde kosten noch moeite om dat ene doel te bereiken.
Wat wordt ons Belgische man-op-de-maanproject? Welke verplichting gaan we onszelf opleggen? Succesvol samenleven in diversiteit, minder armoede, meer mensen aan het werk; het zijn immens belangrijke ambities, maar ze zullen niet volstaan.
Dergelijke missies zijn niet zot genoeg. Ten eerste moet het een duidelijk project zijn. In 2024 of 2030 moet het gelukt zijn of mislukt zijn. Geen discussies over interpretaties of cijfers. Daarom kan het geen abstract doel zijn. Iedereen moet weten wat de missie is en wanneer ze volbracht is.
Ten tweede moet het een project zijn waarvan de meeste mensen denken dat het onhaalbaar en onrealistisch is. Als het realistisch is, moet je niet dromen. België heeft een droom nodig.
Ten derde moet het project een gevoel van samenhorigheid creëren. In een periode waar individualisering het – godzijdank – gewonnen heeft van het collectivisme kun je soms verloren lopen. Op zoek naar een gemeenschappelijke identiteit worden mensen aangetrokken tot populistische en extremistische partijen. België heeft een positief project nodig waar we samen in willen geloven, gezamenlijk naartoe kunnen streven en nadien als één land trots op mogen zijn.
Ons voorstel: België moet zichzelf verplichten om als centrum van Europa binnen de tien jaar een remedie te vinden tegen kanker. Duidelijk? Check. Quasi onhaalbaar? Check. Zouden we er verdomd trots op mogen zijn als het lukt? Check. Vind je dat een ongelooflijk onrealistisch idee? Goed, dat is de bedoeling.
MASSAAL VOOR TV
Op 21 juli 1969 zaten miljoenen mensen voor hun televisie gekluisterd, omdat ze zich verbonden voelden in hun missie om een gemeenschappelijk doel te behalen. Het enige moment dat er in België miljoenen mensen op die manier voor hun televisie zitten, is wanneer de Rode Duivels spelen. Of ze uiteindelijk winnen, verandert niets aan het gevoel van verbondenheid, zolang ze maar voor de overwinning gaan.
Stel je nu even voor dat we als één natie samen voor de overwinning tegen kanker gaan. België is daarvoor te klein, maar Brussel is ook de hoofdstad van Europa.
Stel je voor dat we met de hulp van Charles Michel een groot Europees kanker- en onderzoekscentrum openen in Brussel. Stel je voor dat buitenlandse wetenschappers naar ons land komen om mee te werken aan het Belgische man-naar-de-maanproject. Stel je voor dat verschillende overheden en private partners goed samenwerken. Stel je voor dat alles in functie staat van dat ene doel. Stel je voor dat wetgeving wordt aangepast en dat financiële middelen en kennis eindelijk eens efficiënt gebundeld worden. Stel je voor dat belastingen dienen om de wereld te veranderen en niet om opgesoupeerd te worden aan logge staatsstructuren. Stel je voor dat de Europese landen zich scharen achter één missie. Stel je voor dat de nieuwe federale regering zotte ambities zou hebben. Stel je voor dat het lukt.
Stel je voor dat we wereldkampioen worden.
Comentarios